Het artikel is toegevoegd aan je winkelwagen

In het zuidelijke deel van de Bourgogne, waar de Mâconnais glooit in zachte lijnen en de ochtendzon de heuvels langzaam goud kleurt, ligt het kleine dorp Bussières. Geen drukte, geen façade—alleen rust, wind, en een ritme dat al eeuwen hetzelfde lijkt. Daar, midden tussen de wijngaarden, werkt Louis Dorry, een wijnmaker die zijn plaats in deze aarde niet heeft gevonden, maar heeft geërfd. Want Louis is zevende generatie. Zeven generaties die de grond hebben bewerkt, geploegd, herplant, gevloekt, gezweet en gelachen. In zijn familie wordt het land niet gezien als bezit, maar als een verhaal dat wordt doorgegeven. En Louis is de nieuwste schrijver van dat verhaal. Hij groeide op tussen wijnranken, maar ook tussen de geluiden van een boerenleven dat altijd in beweging was: het knarsen van een ploeg in de kleigrond, het lawaai van regen op de dakpannen, het zachte kraken van houten vaten in de kelder. Als kind wist hij al dat elke geur hem iets vertelde: natte aarde na een zomerstorm, de frisse citrustonen van pas geperste Chardonnay, het kruidige gras op de heuvels van Bussières.
Beschrijving: Appel, bloemen, kruiden, goede sappigheid, levendig, subtiele hints van brioche.
Lekker bij: Pasta met schaal- en schelpdieren, boerderij kip, spitskool van de BBQ.
Leuk weetje: Toen Louis ouder werd, hoefde niemand hem te vertellen wat hij moest doen. Hij liep de wijngaard in en wist vanzelf waar een stok lucht nodig had, waar de bodem vermoeid was, waar een wijnjaar nerveus zou worden of juist gul. Zijn familie zei soms: “Louis heeft geen wijngaard; hij is de wijngaard.”